ارایه سجع -ارایه تسجیع

سجع (تسجیع): در لغت به معنی آواز کبوتر است، اما در اصطلاح ادبی به کلمه هایی گفته می شود که در پایان جمله ها می آید و از نظر آهنگ، حرف یا حروف آخر یکسان هستند.
سجع در نثر وجود دارد. نثری که دارای سجع باشد نثر «مسجع» نام دارد.   ?  نکته 16  مانند:  «فلان انبازم به ترکستان است و فلان بضاعتم به هندوستان.»  در این مثال، کلمات سجع عبارت اند از: «ترکستان» و «هندوستان»، زیرا هم وزن اند و در حروف پایانی مشترک هستند. از همه مهم تر این که در پایان جمله ها قرار گرفته اند. مثال دیگر: «الهی! از جود تو هر مفلسی را نصیبی است و از کرم تو هر دردمندی را طبیبی است«  در این مثال، واژه های «نصیبی» و «طبیبی» که در پایان دو جمله آمده اند و در حروف پایانی مشترک اند، سجع هستند.  آرایه ی سجع در کلامی دیده می شود که حداقل از دو جمله تشکیل شده باشند. ?  نکته 17  گاه در پایان جمله ها و پس از کلمات سجع، واژه هایی قرار می گیرد که از نظر خواندن، نوشتن و معنی یکسان هستند. این کلمه ها همانند ردیف اند در شعر که پس از قافیه می آیند. برای شناخت سجع باید آنها را کنار گذاشت و به واژه های قبل از آن توجه کرد؛ مانند:  «الهی! اگر بهشت چون چشم و چراغ است، بی دیدار تو درد و داغ است.» کلمات سجع: چراغ و داغ  دو فعل «است» در پایان دو جمله همانند ردیف هستند و به عنوان واژه های سجع محسوب نمی شوند.    ?  نکته 18  تست9: در همه گزینه ها آرایه ی سجع وجود دارد به جز...  1)سلام او در وقت صباح مؤمنان را صبوح است.  2)عذر ما بپذیر، بر عیب های ما مگیر.  3)عبدلله عمر بکاست، اما عذر نخواست.  4)ترسانم از بدی خود، بیامرز مرا به خوبی خود. پاسخ: گزینه ی1